Banjaluka za vrijeme socijalističke Jugoslavije

Život Banjaluke socijalističkog jugoslovenskog razdoblja mogao bi se podijeliti na dvije “ere” – od 1945. do razornog zemljotresa 1969. i od 1969. do izbijanja građanskog rata 1992. godine.

Dvadeset i drugi april 1945. godine predstavlja “vododjelnicu” modernog razvitka ljepotice na Vrbasu.

Izgradnja porušene Banjaluke

Međutim, te godine pretjeranom slavlju nije bilo mjesta. Trebalo je uložiti nadljudske napore na izgradnji porušenog stambenog fonda. Neviđeno mnogo omladinaca i građana Banjaluke uložili su stotine hiljada dobrovoljnih radnih časova u popravke kuća, puteva, željezničkih pruga, komunalija, škola i dr.

Na primjer, u izgradnji pruge Brčko-Banovići 1946. učestvovalo je 3.775 mladića i djevojaka, a godinu kasnije, 1947, na pruzi Šamac-Sarajevo 4.890 mladića i djevojaka. Za vrijeme prve “petoljetke” osnovano je trideset državnih (opštenarodnih) preduzeća – “Rudi Čajavec”, “Krajina”, “Vitaminka”, “Autoprevoz”; preduzeće “Stočar” 1950. godine proglašeno je najboljim otkupnim preduzećem u Jugoslaviji.

Tri godine kasnije, 1948, Banjaluka ulazi u opasno razdoblje Informbiroa, ali je to razdoblje prepoznatljivo i po uvođenju samoupravnog društvenog uređenja.

Poslije oslobođenja aktivne su Komunistička partija Jugoslavije (poslije Savez komunista Jugoslavije), Narodni front, odnosno Socijalistički savez radnog naroda Jugoslavije, Savez sindikata, Savez socijalističke omladine, Savez boraca, Antifašistički front žena i još neke organizacije.

Popis stanovništva u Banjaluci

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, gradsko područje Banjaluke je imalo 31.223 stanovnika; prema državnoj pripadnosti kao Jugosloveni se izjasnilo 30.179 stanovnika, a po nacionalnoj pripadnosti 10.861 stanovnik se izjasnio kao Srbin, 8.662 kao Hrvati, 557 kao Slovenci, 91 kao Crnogorac, 37 kao Makedonci.

U rubriku “neopredijeljeni” upisan je 9.951 građanin, pod kojima su se, u najvećem broju, podrazumijevali muslimani. Prema idućem popisu iz 1953. godine, na gradskoj teritoriji je živjelo 37.770 stanovnika uključenih u 10.306 domaćinstava.

Prema popisu stanovništva iz 1961. godine, nacionalni sastav bio je sljedeći – Srba 22.883 (na području opštine 80.621), Hrvata 12.072 (32.137), muslimana, odnosno neopredijeljenih 13.352 (16.128), Slovenaca 666 (861), Crnogoraca 515 (561), Makedonaca 157 (160) i ostalih narodnosti 1.114 (1.213).

Banjaluka po popisu iz 1971. godine broji 74.790 stanovnika. Godine 1981. Banjaluka (grad) imala je 128.439 stanovnika, dok je prema posljednjem popisu stanovništva (1991) imala 195.692 stanovnika.

Prema Urbanističkom planu Banjaluke iz 1967. godine, uz “uže urbano područje” (katastarske opštine Banjaluka, Čitluk, Delibašino selo, Derviši, Mađir, Novakovići, Vujinovići, Kuljani, Zalužani, Česma, Vrbanja, Debeljaci, Presnače, Rebrovac, Pavlovac, Petrićevac, Drakulić, Šargovac), koje je zahvatalo 4.659 hektara, opredjeljuje se i “urbano područje Banjaluke” sa dodatnih 7.732 hektara, odnosno ukupno 12.391 hektar, uz preostale dijelove već pomenutih katastarskih opština, ulaze još i Priječani, Ducipolje, Šibovi, Ponir i Bastasi.

Među značajnije demografske pokazatelje za razdoblje do zemljotresa 1969. godine spadaju i oni koji govore o različitim privrednim i ostalim društvenim domenima života i rada.

Razvijanje gradskog središta

Gradsko banjalučko središte se tokom decenija razvijalo i unapređivalo. Uporedo sa širenjem urbanog centra razvijala se i vodovodna i kanalizaciona mreža.

Za ovo posljednje se može zahvaliti “Krajini”, “Projektu”, “Putu”, “Instalateru”, “Vodovodu i kanalizaciji” i “Cvjećaru”, dok je za saobraćaj u i oko Banjaluke zaslužan “Autoprevoz”, kao i Željezničko-transportno preduzeće Banjaluka.

Primjera radi, gradska rasvjeta 1945. godine raspolaže sa 150 klasičnih rasvjetnih tijela, a 1965. godine već sa oko 1.500.

U oblasti zanatstva i trgovine, kao tradicionalnim osnovnim gradskim privrednim djelatnostima, koje su bile razvijene u Banjaluci i prije Drugog svjetskog rata, glavne poslijeratne promjene odnose se na novi svojinski karakter proizvodnih sredstava.

Uskoro poslije 1945. u ovim dvjema privrednim granama ukida se privatni i uspostavlja “opštedruštveni” sektor. Osnivaju se zanatska preduzeća – “1. maj”, “29. novembar”, “22. decembar”, “Sloga”, “Elmont”, “Kvalitet”, “Poljoremont”, “Nova radinost” i druge.

Izvor: Glas