Asovi koji nisu vidjeli Mundijal

Samo osvajanje Lige šampiona možda može da se mjeri sa samim nastupom na najvećoj svjetskoj pozornici, na koju nisu kročili mnogi velikani magične igre. Neki su imali nesreću da budu previše dobri za svoje reprezentacije, mnoge su zaustavile povrede, a ljubitelji fudbala su ostali uskraćeni za njihove čarolije na svjetskim prvenstvima.

Finiš klupske sezone iz dana u dan zadaje glavobolju selektorima, jer moraju da prekrajaju svoje prvobitne spiskove zbog povreda. Iz nekih drugih razloga, samo selektorima poznatim, ovog ljeta nećemo gledati Karlosa Teveza u dresu Argentine, niti iskusne napadače poput Frančeska Totija, Antonija di Natalea i Luke Tonija, koji ni odličnim partijama nisu ubijedili selektora Italije Ćezarea Prandelija da im uruči kartu za Brazil.

Di Stefano bez sreće

I dok će neki od njih ipak imati o čemu da pričaju i da se pohvale kako su imali čast da igraju na Svjetskom prvenstvu, neki od najboljih fudbalera svih vremena nikada nisu osjetili tu draž.

Za mlađe generacije nije, ali Alfredo di Stefano je svakako jedno od najpoznatijih imena na toj dugačkoj listi. Legenda madridskog Reala je u dva navrata proglašavan za najboljeg igrača Evrope, a pet puta je podizao trofej Kupa šampiona. Iako je tokom karijere igrao za tri reprezentacije Argentinu, Kolumbiju i Španiju, ni sa jednom od njih nije zaigrao na Mundijalu.

Di Stefano nije zaigrao za “gaučose” na SP 1950. jer su Argentinci bojkotovali takmičenje, a četiri godine kasnije nisu uspjeli da prođu kvalifikacije. To mu se dogodilo i kada je imao već dvije sezone staža u španskoj reprezentaciji, kojoj je pomogao da se domogne Mundijala 1962, ali ga je povreda spriječila da boje “crvene furije” brani na SP u Čileu.

Iako mlađi teško da pamte Dankana Edvardsa, upravo je njega jedan Bobi Čarlton uvrstio u reprezentaciju. Krilo Mančester junajteda trebalo je da upiše mundijalski debi u Engleskoj 1966, ali se čuvena minhenska tragedija i pad aviona osam godina ranije, kada se ekspedicija “crvenih đavola” vraćala iz Beograda sa utakmice protiv Crvene zvezde, surovo poigrala sa ovim tada 21-godišnjakom i mnogim drugim “Bezbijevim bebama”.

Edvards je najprije preživio pad aviona, ali je od posljedica povreda preminuo dvije sedmice kasnije. Nešto slično se desilo zvijezdi italijanskog fudbala iz 1949. Valentinu Macoli, koji je nastradao sa gotovo čitavom ekipom Torina pri povratku sa revijalnog meča u Lisabonu.

Taj tragični let izbjegao je čuveni Mađar Ladislav Kubala, jer mu se sin razbolio baš uoči duela na kome je trebalo da učestvuje kao počasni gost. Ipak, ni Kubala nije dobio priliku da zaigra na Mundijalu – iako je i on nastupao za tri različite reprezentacije, ČSSR, Mađarsku i Španiju. On je ipak osjetio slast Svjetskog prvenstva kada je 1978. kao selektor odveo Špance u Argentinu, gdje je “crvena furija” nastupila poslije 12-godišnje pauze.

Gigs, Tošak, Raš, Bejl…

Za razliku od tužnih sudbina ili povreda, bilo je i onih koji iz različitih razloga nisu nastupili na SP. Rajan Gigs je sa Junajtedom oborio rekorde i rekorde u Ligi šampiona i Premijer ligi, legenda je “Old traforda” i Velsa, koji nikada nije uspio da prebrodi kvalifikacije za Mundijal. Ista sudbina gotovo sigurno čeka i Gareta Bejla, na njihovu žalost, ali i onih koji su bili i biće uskraćeni za njihove vanserijske poteze. Gigsovu sudbinu dijelili su i njegovi stariji sunarodnici Džon Tošak, Mark Hjuz, Jan Raš…

Isto je zadesilo i velikog Džordža Besta, koji je bio jedan od najboljih fudbalera šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog vijeka, ali Sjeverna Irska nije uspjela tada da se plasira na Mundijal, a 1982. je bilo prekasno za legendu Junajteda.

Ruski as Andrej Kančelskis nije htio da igra 1994. pod selektorskom palicom Pavela Sadirina, dok se Bernd Šuster posvađao sa čelnicima njemačkog saveza i završio reprezentativnu karijeru već sa 24 godine.

Uzaludni pokušaji

Pojedinci, koji nisu bili problematične naravi, nisu bili miljenici sreće. Abedi Pele je pet puta pokušavao da se sa Ganom domogne Svjetskog prvenstva i nijedan put nije uspio, iako je tri puta bio proglašavan za najboljeg igrača Afrike. Isti slučaj zadesio je i jedinog fudbalera sa “crnog kontinenta” koji je od strane FIFA proglašen za najboljeg na svijetu – Žorža Veu, čuvenog napadača Milana i reprezentativca Liberije.

Buntovnik Kantona

Bilo je i onih koji se iz ličnih razloga ili zbog nesporazuma sa selektorom, nisu našli na završnoj svjetskoj smotri, poput Erika Kantone – maestralni potezi, golovi za TV špice, podignuta kragna i prgava narav bili su zaštitni znakovi “kralja Erika”.

Čuveni buntovnik se kao 31-godišnjak oprostio od dresa Francuske, samo godinu prije nego što se njegova reprezentacija popela na krov svijeta (1998), ali Eme Žake nije računao na njega jer je imao Zinedina Zidana. Prije toga, “trikolori” nisu uspjeli da se plasiraju u SAD 1994. i Italiju 1990. godine.

Izvor: Agencije