„Moje nagrade“ u Narodnom pozorištu RS

U Narodnom pozorištu Republike Srpske, u ponedjeljak 9. maja u okviru programa događaja „Živjeti slobodno“ – obilježavanje Međunarodnog dana pobjede nad fašizmom, na Velikoj sceni sa početkom u 20.00 časova biće odigrana predstava „Moje nagrade“ nastala u koprodukciji Narodnog pozorišta u Beogradu i Kulturnog centra Pančeva. Cijena ulaznice je 5 KM.

Narodno pozorište u Beogradu / Kulturni centar Pančeva
Prevela: Bojana Denić
Autorski projekat: Maje Pelević i Slobodana Beštića
Rediteljski koncept i dramaturgija: Maja Pelević
Kostim: Olga Mrđenović
Scenografija: Miraš Vuksanović i Jasna Saramandić
Dizajn svetla: Milan Kolarević
Dizajn zvuka: Vladimir Petričević
Scenski govor: Ljiljana Mrkić Popović
Izvršni producent: Milorad Jovanović

Izvode:
Slobodan Beštić i suflerka Gordana Perovski

O predstavi

Problematizovanje ideje da Srbija bezglavo stremi ulaskuu Evropu, iako je očigledno da stiže na „afterparti“, „kada su svi gosti pijani i kada je sve pojedeno“ (S. Horvat) jasna je namjera tandema Pelević / Beštić. Odlično im je poslužila memoarska proza izrazito subverzivnog austrijskog autora, Tomasa Bernharda (1931–1989). On je neopozivo zabranio da se njegova dela isporučuju Austriji, njegovoj domovini, smatrajući da država potcenjuje svoj narod, posebno intelektualce, posebno one naklonjene kritici. Grozeći se konvencionalnosti dodela nagrada, gde je laureat najmanje važan, a značajna je armija političara i onih bliskih njima, Bernhard je jasno i „bez anestezije“ progovorio o svojoj odvratnosti prema lakomosti i ulizivanju moćnicima. Na fotografiji pisca sa Hedvig Stavijaniček, sa kojom je prijateljevao do kraja njenog života, oni neodoljivo liče na par Campano/Đulijeta iz Felinijevog kultnog filma „Ulica“. To je, otprilike, i „veltanšaung“, pogled na svijet i samog Bernharda. Sloboda od zavisnosti od trendova i politike je stvaraocu neophodna, i Bernhard je koristi da piše tačno ono što osjeća, ne umanjujući ni na trenutak svoje gađenje, ne birajući reči da ocrni državnu politiku i mehanizam vlasti. Prvo u trenucima relaksacije, a onda na nekom od omraženih koktela pri dodjeli državnih nagrada, glumac Slobodan Beštić je, uz pomoć suflerke, Gordane Perovski, „tetke“ (očigledno Hedvig Stavijaniček), govorio memoarsku prozu Tomasa Bernharda,u veoma dobro doziranoj ironiji, koja je bila, sasvim tačno, okrenuta ka samom umjetniku, da bi bila ubojitija za one o kojima govori. To što ovaj vrlo surovi obračun nije dostigao sarkazam, velika je zasluga samog Beštića, a i Maje Pelević, koja je svoju zamisao bazirala ne na očiglednom, nego na poruci, koja postaje važnija od interpretacije. Poznat kao glumac kome su teški glumački zadaci (nedramski, fizički, poetski, ekspresionistički teatar) omiljeni poduhvati, Slobodan Beštić, koji se uspešno ogledao glumeći i u, sigurno danas najkvalitetnijem, njemačkom pozorištu, pokazaoje Bernharda i kao kozera, simpatičnog gunđala, koji ima svoj nedvosmislen stav, ali ipak želi da se dopadne i da ga razumiju. Možda to nije do kraja tako. Ovaj pisac („Pred penzijom“, JDP; „Trg heroja“, Atelje 212 – igrano u Beogradu) znatno je ubitačniji i odbojniji u nameri da svoje neslaganje pokaže u punoj mjeri. No, kako je ovom prilikom pozorišno prikazana memoarska proza, u kojoj je teško naći dramsko uporište, sama njena dramatizacija je dodala malo scenske dopadljivosti, koja je učinila da Beštić, tačan u predstavljanju piščevih političkih i intelektualnih stavova, bude manje strastan u dočaravanju karaktera pisca, koji je od svog odbijanja da pristane na društvene konvencije za sopstvenu korist načinio umjetničko djelo, i strasno i uzbudljivo. U posljednjoj sceni, kada evropska himna nadjačava Bernhardov „demarš“, jasno je da, kao u propagandnim političkim filmovima, ona nadiđe smisao svakog govora i postane ne samo zlokobna, nego i fatalna. Hrabri čin Narodnog pozorišta, da na repertoar stavi monodramu, višestruko se isplatio. Dobili smo značajno upozorenje i vrhunski umjetnički doživljaj.

Banjaluka.com