Petar Princip iz Banjaluke: Ponosan sam na svog rođaka Gavrila Principa

Tromo se vrijeme vuče i ništa novo nema, danas sve kao juče, sutra se isto sprema. Ovim stihovima Gavrila Principa, ispisanim na porciji za jelo u ćeliji garnizonog zatvora u Sarajevu 1914. godine, priču počinje sedamdesetsedmogodišnji Petar Princip iz Banjaluke, potomak vođe Sarajevskog atentata.

Petrov otac Danilo (Dane) Princip i Gavrilov otac, po kome Petar nosi ime, bili su dva brata po stricu i živjeli su u istoj kući u selu Obljaj, kod Grahova, sve do 1942. godine kad su crnogorske jedinice partizana upale u selo i zapalile im kuću. Potom Petrovi roditelji, zajedno s njim, dvije starije sestre i Gavrilovom majkom Marijom bježe u Knin, koja po povratku u Grahovo 1945. godine tu i umire.

O svom “stricu Gavrilu”, najpoznatijem Principu, koji je 28. juna 1914. godine izvršio atentat na prestolonasljednika Austrougarske monarhije Franca Ferdinanda u Sarajevu, što je bio povod za izbijanje Prvog svjetskog rata, Petar prepričava ono što je čuo od pokojne majke.

“Marija, Gavrilova majka, koju smo zvali Nana, pričala je za sina da je kao dječačić bio neobično živahan. Moja majka Zorka govorila je da joj je baba Nana kazivala da je u tom nestašluku jednom prilikom Gavrilo nogom zakačio svoju košulju i pocijepao je cijelu”, prisjeća se Petar majčinih riječi.

Dodaje da mu je majka rekla kako je porodica Princip s iznenađenjem primila vijest o atentatu na Franca Ferdinanda i nevjericom da je takvo nešto učinio njihov Gavro, a da su odmah nakon atentata žandari blokirali porodičnu kuću u Obljaju.

Petar je bio šumar i radio je u nekoliko šumskih preduzeća u BiH i, kako kaže, nikad u prošlosti nije imao problema zbog svog prezimena i svog porijekla, niti je imao bilo kakvih neugodnosti. Danas živi u Banjaluci i član je Udruženja potomaka i poštovalaca ratnih dobrovoljaca 19121918. (Solunaši) i član Gradskog udruženja zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Banjaluka, još od vremena izbjeglištva iz Grahova 1995. godine.

Njegov sin Danilo poginuo je u decembru 1994. godine na grahovskolivanjskom ratištu i sahranjen je u Grahovu u porodičnoj grobnici zajedno sa Gavrilovim i Petrovim roditeljima na groblju “Mramorje”. Petar kaže da često ide u Grahovo, te se sprema da ide tamo i sljedećeg mjeseca na 22. godišnjicu sinove pogibije. A za Gavrila ima samo riječi hvale.

“Stric Gavrilo je bio izuzetna ličnost u srpskom narodu, jer je njegovo djelo zlatnim slovima ispisano u istoriji srpskog naroda i slobodarskih naroda širom svijeta”, naglašava Petar, spominjući riječi velikog pisca Vladimira Dedijera koji je opisao Gavrilov potez “kao ubistvo tiranina, što nije teroristički čin jer tiranin pod plaštom izgovora demokratije čini veće zločine svijetu, a što je vidljivo i danas, ali i u prethodnim vremenima”.

Petar s ponosom ističe da mu je Gavrilo bio stric, a njegov čin revolucionarno djelo, te da je iz njegove loze poznat i Slobodan Princip Seljo, narodni heroj iz Drugog svjetskog rata i jedan od organizatora ustanka na Romaniji zajedno sa Slavišom Vajnerom Čičom.

“Istoričari su zabilježili i učešće djedova i stričeva Gavrila Principa u bosanskohercegovačkom ustanku Crnopotočka buna, koji je trajao od 1875. do 1878. godine, kao i stradanje moga sina u posljednjem ratu”, priča Petar.

Dodaje da nosi jednu posebnu uspomenu iz Obljaja.

“Nikola Princip, najmlađi Gavrilov brat, koji je službovao kao ljekar u Čapljini, došao je u Obljaj 1939. godine sa punim autobusom da obiđe roditelje i rodbinu i da prisustvuje činu mog krštenja”, ispričao je Petar, kojem je kumovao Božidar Tomić, profesor Gimnazije u Beogradu, biograf Gavrilov i porodice Princip, i poklonio mu dukat koji još čuva.

Dodao je da su u komunističkom sistemu Gavrilovi lik i djelo bili dosta prisutniji u knjigama, ali i u pričama nastavnika. U današnje vrijeme, kaže, to je dosta zapostavljeno ili se interpretira na drugačiji način. I dandanas u zidu pored rodne kuće Principovih nalazi se kamen koji treba restaurirati i na kome je Gavrilo uklesao inicijale G.P. i svoj lik. Petar objašnjava da je to bio posljedni boravak Gavrila u rodnom Obljaju 1909. godine, iako su neki pričali da su ga viđali kasnije.

“Uspomena na njega živjeće vječno jer njegovi stihovi iz sarajevskog zatvora vidljivi su i u ovo vrijeme na način da opisuju naše okolnosti koje se nisu mnogo promijenile od vremena u kojem je živio Gavrilo”, rekao je na kraju potomak Gavrila Principa.

Izvor: Nezavisne